•  Η Ἱερὰ Ἀνδρῴα Κοινοβιακὴ Μονὴ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης ἱδρύθηκε, μὲ τὴν Χάρι τοῦ Κυρίου μας, τὸ ἔτος 1961 στὴν Φυλὴ (πρώην Χασιὰ) Ἀττικῆς, περίπου εἴκοσι χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, στοὺς νοτιοδυτικοὺς πρόποδες τῆς Πάρνηθος. Τὸ ἔτος αὐτό, λαϊκὸς ἀκόμη 26 ἐτῶν, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ μου Πατρὸς ἀειμνήστου Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου Ζερβάκου († 1980), ὁ ὁποῖος διετέλεσε Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ζωοδόχου Πηγῆς Λογγοβάρδας Πάρου καὶ εἶναι ἕνας σύγχρονος Ἅγιος καὶ Θαυματουργός, ἀναζητοῦσα ἕναν κατάλληλο τόπο, γιὰ νὰ κτίσω ἕνα ἐκκλησάκι καὶ ἕνα κελλάκι, ὅπου νὰ ἀφιερωθῶ στὸν Κύριόν μας, ἐκπληρώνοντας ἔτσι παλαιὸ τάμα μου στὸν Ἅγιο Κυπριανό.

Τὸ Προσκυνητάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅταν ἔφθασα στὸν ξερότοπο ποὺ εὑρίσκεται τώρα ἡ Ἱερὰ Μονή μας, στὴν θέσι Βραχορουμάνι Φυλῆς, παραδόξως, ἐνῶ δὲν ὑπῆρχε τίποτε, τὸ ὁποῖο νὰ ἑλκύη κάποιον γιὰ ἐγκατάστασι, ἐκαρφώθησαν τὰ πόδια μου στὴν γῆ καὶ ἐπλημμύρισα ἀπὸ ψυχικὴ γαλήνη καὶ οὐράνια ἀγαλλίασι!... Στὸ σημεῖο ἀκριβῶς αὐτὸ σήμερα ὑπάρχει ἕνα ὡραῖο μαρμάρινο Προσκυνητάρι, ὅπου καίει ἀκοίμητο κανδήλι, ἀφιερωμένο στὸ Ἅγιον Πνεῦμα,
μὲ τὴν ἐπιγραφή:

«Ὦδε ἐπεφάνη ἡ εὐδοκία τοῦ Θεοῦ περὶ τῆς Μονῆς ταύτης».

Αὐτὸ βεβαίως ἦταν μία φανερὰ ἔκφρασις τοῦ θείου θελήματος, γιὰ νὰ παραμείνω ἐκεῖ, πρᾶγμα ποὺ ἐπιβεβαιώθηκε καὶ μὲ τὴν μετέπειτα ταχυτάτη ἀνάπτυξι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἡ ὁποία ἀπέβη, μὲ τὴν Χάρι τοῦ Σωτῆρος μας, πραγματικὴ ὄασις καὶ κολυμβήθρα πνευματικῆς ἀναβαπτίσεως ἀναριθμήτων ψυχῶν.

Ἱερὰ Πανήγυρις 1994. ΒΔ ἄποψις. Διακρίνονται σαφῶς τὰ δύο τμήματα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Ἡ κυρίως Μονή, ἀριστερά. Ὁ προσκυνηματικὸς χῶρος, δεξιά.

Η Ἱερὰ Μονή μας περιλαμβάνει δύο τμήματα: τὴν κυρίως Μονὴ καὶ τὸν προσκυνηματικὸ χῶρο.
◆ Στὴν κυρίως Μονή, στὴν ὁποία δὲν ἐπιτρέπεται νὰ εἰσέρχωνται γυναῖκες, εἶναι «ἄβατος ταῖς γυναιξίν», εὑρίσκονται τὰ ἑξῆς:
 • τὸ παλαιὸ ἀρχικὸ Ἐκκλησάκι τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης, μέσα στὸ ὁποῖο διαφυλάσσεται καὶ ἡ ἐφέστια σεπτὴ Εἰκόνα τῶν Ἁγίων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς,
 • τὸ Ἐπισκοπεῖο, τὰ Κελλιὰ τῶν Μοναχῶν, ἡ Τράπεζα, ἡ Βιβλιοθήκη, ἡ Γραμματεία, τὸ Φαρμακεῖο- Ἰατρεῖο, τὸ Οἰκονομεῖο, τὸ Γραφεῖο Ἱεραποστολῆς, οἱ Ἀποθῆκες,
 • τὰ διάφορα Ἐργαστήρια: Ἁγιογραφεῖο, Ἱερορραφεῖο, Τυπογραφεῖο, Ζυμωτήριο, Ξυλουργεῖο, Μηχανουργεῖο, Θυμιάματος κ.ἄ
◆ Στὸν προσκυνηματικὸ χῶρο, στὸν ὁποῖο ἐπιτρέπεται νὰ εἰσέρχωνται ἄνδρες καὶ γυναῖκες, εὑρίσκονται τὰ ἑξῆς:
 • ὁ νέος μεγάλος Ἱερὸς Ναὸς τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης, ὁ ὁποῖος περιλαμβάνει καὶ πέντε παρεκκλήσια (Ἁγίου Χριστοφόρου, Ὁσίου Ἰωάννου Καλυβίτου, Ὁσίας Ξένης τῆς Ρωσίδος, Ἁγίων Ἰωάννου Σαγγάης καὶ Γλυκερίου Ρουμανίας, Ἁγίων Καικιλίας τῆς Ρωμαίας - Θωμαΐδος ἐκ Λέσβου - Ἑλένης ἐκ Σινώπης),
 • ἐπίσης, τὰ ἑξῆς τρία Παρεκκλήσια: τοῦ Ἁγίου Φανουρίου, τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καὶ τῆς Ὁσίας Μυρτιδιωτίσσης τῆς Ἀσκητρίας,
 • ὡς καὶ τὸ Ἀρχονταρίκι, ἡ Ἔκθεσις Ἐργοχείρων καὶ ἡ μεγάλη Αἴθουσα Ὑποδοχῆς.

Σεπτέμβριος 2004. Βόρεια ἄποψις.

◆ Τὴν Ἱερὰ Μονή μας κοσμοῦν, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ὀκτὼ Παρεκκλήσια τοῦ προσκυνηματικοῦ χώρου, ἀκόμη δέκα τρία στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Μονῆς, τὰ ἑξῆς: Γεννήσεως τοῦ Κυρίου, Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου (δύο), Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, Ἁγίου Δημητρίου, Ἁγίων Βονιφατίου καὶ Ἀγλαΐδος, Ὁσίου Γερασίμου Κεφαλληνίας, Ὁσίου Σεραφεὶμ Σάρωφ, Ἁγίου Ἰωσὴφ Καππαδόκου, Ἁγίου Νεκταρίου Αἰγίνης, Ἁγίου Λαυρεντίου Σαλαμῖνος καὶ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Μεγάλου.

Τὸ Παρεκκλήσιο τῆς Ἀναστάσεως.

◆ Πολλὰ Ἱερὰ Λείψανα Ἀποστόλων, Μαρτύρων, Ὁσίων, Δικαίων, Ἀναργύρων, Νεομαρτύρων, Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, πλουτίζουν τὸ πνευματικὸ θησαυροφυλάκιο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας.
 • Μεταξὺ αὐτῶν διαλάμπουν ἰδιαιτέρως τμήματα Ἱερῶν Λειψάνων τῶν Ἁγίων Προστατῶν τῆς Ἀδελφότητός μας Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης, τὰ ὁποῖα ἐκτίθενται γιὰ προσκύνησι ὑπὸ τῶν εὐσεβῶν ἅπαξ τοῦ ἔτους, κατὰ τὴν Πανήγυρι τῆς Μονῆς ( 2α Ὀκτωβρίου).

Τὰ Ἱερὰ Λείψανα τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης.

◆ Ἡ ἀρκετὰ μεγάλη Βιβλιοθήκη μας περιλαμβάνει πολλὰ βιβλία ἐκδόσεως κυρίως τοῦ προηγουμένου αἰῶνος. Ὁ ἀνεκτίμητος θησαυρὸς τῆς Βιβλιοθήκης μας εἶναι ἡ πλήρης σειρά, 161 τόμοι, τῆς Ἑλληνικῆς Πατρολογίας τοῦ Μιγνίου (Migne).
◆ Στὸ Ἁγιογραφεῖο μας ζωγραφίζονται Ἱερὲς Εἰκόνες, φορητὲς καὶ τοιχογραφίες, ὑψηλῆς τέχνης, συμφώνως πάντοτε πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Λειτουργική μας Παράδοσι.

Τὸ Ἁγιογραφεῖο τῆς Μονῆς

◆ Τὸ Ἐργαστήριο Θυμιάματος παράγει ὡραιότατο μοσχοθυμίαμα σὲ πολλὲς ποικιλίες, τόσο γιὰ τὶς λατρευτικές μας ἀνάγκες, ὅσο καὶ γιὰ διάθεσι στὴν Ἔκθεσί μας.

Ἐργαστήριο θυμιάματος.

Μέρος τῆς Ἀδελφότητος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας (1994).

Ἡ Ἀδελφότης τῆς Μονῆς μας τὸ 2013

 Οἱ Ἀδελφοὶ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας, οἱ ὁποῖοι σήμερα ( 2006 ) εἶναι σαράντα (40), παραλλήλως πρὸς τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν προσωπική τους ἐν Χριστῷ τελείωσι καὶ σωτηρία, μὲ τὴν Χάρι τοῦ Κυρίου μας, προσφέρουν στοὺς εὐλαβεῖς προσκυνητὰς μίαν ζωντανὴ μαρτυρία χριστιανικῆς ἀγάπης καὶ διακονίας, μέσῳ τῶν λειτουργικῶν καὶ λατρευτικῶν Συνάξεων, τοῦ θείου Κηρύγματος, τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, τῶν Ἐξορκισμῶν καὶ τῆς πολυειδοῦς φιλανθρωπίας.

◆ Ἡ Ἱερὰ Μονὴ ἀκολουθεῖ τὸ Πάτριο Ἐκκλησιαστικὸ Ἡμερολόγιο (ἀπὸ τοῦ 1969), εἶναι ἕδρα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς καὶ ἔχει καταστῆ, μὲ τὴν Χάρι τοῦ Κυρίου μας, κέντρο εὐρείας ἱεραποστολικῆς δραστηριότητος καὶ Ὀρθοδόξου Μαρτυρίας στὸ ἐσωτερικὸ καὶ ἐξωτερικό.

◆ Ἔχει ἱδρύσει τὴν Γυναικεία Ἱερὰ Μονὴ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων στὶς Ἀφίδνες (πρώην Κιούρκα), τὴν ὁποία ἐξυπηρετεῖ πνευματικῶς καὶ λειτουργικῶς μαζὶ μὲ ἄλλα Μοναστήρια τῆς Ἀττικῆς· στὴν Μονὴ αὐτὴ ἀνήκει ἕνα γυναικεῖο Μοναστηράκι, πρὸς τιμὴν τῆς Ὁσίας Φιλοθέης τῆς Ἀθηναίας, στὴν Σουηδία.

Ἱερὰ Γυναικεία Μονὴ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, Ἀφίδναι (Κιούρκα) Ἀττικῆς.

◆ Ἐπίσης, ἡ Ἱερὰ Μονή μας ἔχει δημιουργήσει διάφορα Μετόχια (παραρτήματα) ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα, κυριώτερα ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι τὰ ἑξῆς: τοῦ Τιμίου Προδρόμου (στὴν περιοχὴ Ὀξυλίθου Εὐβοίας), τοῦ Ἁγίου Χριστοφόρου (στὴν Χρυσοβίτσα Θέρμου Αἰτωλοακαρνανίας), τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς (στὰ Ρόγγια Χρυσοβίτσας), τῶν Ἁγίων Πάντων (στὸ Ἀγρίνιο), τῶν Ἁγίων Συμεὼν καὶ Ἰωάννου (στὴν Ἀνάβρα Λοκρίδος), τοῦ Ἁγίου Δημητρίου (στὴν Τῆνο), τῆς Παναγίας Γοργοεπηκόου (στὸν Διόνυσο Ἀττικῆς), τῆς Ἁγίας Μαρίας Μαγδαληνῆς (στὴν Καλαμπάκα), τῆς Μεταμορφώσεως Σωτῆρος (στὴν Νεοκαισάρεια Πιερίας), τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους (στὴν Δροσιὰ Ἀττικῆς), τῆς Παναγίας Ὁδηγητρίας (στὶς Ἀχαρνὲς Ἀττικῆς) κ. ἄ.

◆ Δύο ἀκόμη Ἱερὰ Μετόχιά μας εὑρίσκονται στὸ ἐξωτερικό: εἶναι ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ στὴν Ἔτνα Καλιφορνίας τῶν Η.Π.Α., ὅπου ἑδρεύει ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἔτνα κ. Χρυσόστομος, καὶ ὁ Ἱερὸς Ναὸς τοῦ Ἁγίου Νήφωνος Κωνσταντινουπόλεως στὸ Βουκουρέστι τῆς Ρουμανίας.

◆ Στὸν Ὠρωπὸ Ἀττικῆς ἔχουμε ἀνεγείρει περικαλλῆ Ἐνοριακὸ Ἱερὸ Ναὸ πρὸς τιμὴν τῆς Ὁσίας Ξένης Ρωσίδος τῆς διὰ Χριστὸν σαλῆς, στὸ κάτω μέρος τοῦ ὁποίου ὑπάρχει Ἱερὸς Ναὸς τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Μερκουρίου.

◆ Στὴν Κέρκυρα ἔχουμε ἕναν ἄλλο Μετοχιακὸ Ἱερὸ Ναό, μὲ σημαντικὴ μάλιστα ἱστορικὴ ἀρχαιολογικὴ ἀξία, πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Ἰσαύρου τοῦ Διακόνου ( 17 Ἰουνίου).

◆ Στὰ Κύμινα τῆς Θεσσαλονίκης ὁ ἱστορικὸς Ἐνοριακὸς Ἱερὸς Ναὸς τῶν Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων εἶναι ἐπίσης Μετόχι μας, καθὼς ἐπίσης καὶ ὁ Ἐνοριακὸς Ναὸς τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος στὴν Ἀνθούπολι Πατρῶν.

◆ Ἀκόμη ἕνα Μετοχάκι, ἀφιερωμένο στὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ἐλεήμονα, εὑρίσκεται στὴν Θεσσαλονίκη (Καμενιάτου 11 καὶ Περσεφόνης)· ἕνα ἄλλο, ἀφιερωμένο στὸν Ὅσιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, εὑρίσκεται στὸ Ροὺφ Ἀθηνῶν (Ἐλασιδῶν 28)· ἕνα τρίτο, πρὸς τιμὴν τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου, εὑρίσκεται στὰ Ἄνω Λιόσια (Βενέζη 4) · καὶ ἕνα τέταρτο, τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, στὰ Σελήνια Σαλαμῖνος.

◆ Ἕνα ἔργο ἰδιαιτέρας ποιμαντικῆς σημασίας εἶναι τὸ Πνευματικό μας Κέντρο «Ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου», μὲ Ἐνοριακὸ Ἱερὸ Ναὸ καὶ αἴθουσα ὁμιλιῶν (4 ὄροφοι), στὸν Κολωνὸ Ἀθηνῶν (Πατρῶν 12).

◆ Ἡ Ἱερὰ Μονή μας συντηρεῖ τὸν «Οἶκο τοῦ Ἁγίου Ἰωσὴφ τοῦ Μνήστορος» στὴν Φυλὴ Ἀττικῆς σὲ ἰδιόκτητο οἰκόπεδο.

Οἶκος Ἁγίου Ἰωσὴφ Μνήστορος, Φυλὴ Ἀττικῆς.

◆ Μία ἀξιοπρόσεκτη προσφορὰ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας εἶναι οἱ ἐκδόσεις καὶ οἱ διάφορες τηλεοπτικο- ακουστικὲς παραγωγές: βιβλία, περιοδικά, εἰκόνες, ἀντιμήνσια, ψηφιακοὶ δίσκοι (CD’s), ψηφιακοὶ βιντεοδίσκοι (DVD), τηλεοπτικὲς καὶ ραδιοφωνικὲς ἐκπομπές.

Ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις τῆς Μονῆς μας.

◆ Τέλος, στὴν Ἀδελφότητά μας ἔχει ἀνατεθῆ (ἀπὸ τοῦ 2003), ἡ εὐθύνη τῆς Ἱστοσελίδος στὸ Διαδίκτυο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς, στὴν ὁποία δημοσιεύονται πολὺ ἐνδιαφέροντα κείμενα μιᾶς εὐρυτάτης θεματολογικῆς κλίμακος, σὲ διάφορες γλῶσσες (www.hsir.org).

Στὸ γραφεῖο ἐνημέρωσης τῆς Ἱστοσελίδας.

 Αναφέραμε προηγουμένως (σελ. 84), ὅτι ἡ Ἱερὰ Μονή μας ἀπὸ τοῦ ἔτους 1969 ἀκολουθεῖ τὸ Πάτριο Ἐκκλησιαστικὸ Ἡμερολόγιο. Μία σύντομος ἀναφορὰ στὸ ζήτημα τοῦ Πατρίου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου θεωρεῖται ἀναγκαία ἐδῶ, ὥστε νὰ κατανοηθῆ ἡ στάσις τῆς Ἀδελφότητός μας.

Ἱεραποστολὴ στὸ Κονγκὸ (πρώην Ζαΐρ).

* * *

 Η Αγια Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας χρησιμοποιοῦσε ἀνέκαθεν τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο, δηλαδὴ τὸ Ἡμερολόγιο τῆς ρωμαϊκῆς πολιτείας, συμφώνως δὲ πρὸς αὐτὸ ἐρρύθμισε τὸ Πασχάλιο καὶ τὸ Ἑορτολόγιό Της, δηλαδὴ πότε θὰ ἑορτάζουμε τὶς κινητὲς καὶ ἀκίνητες Ἑορτὲς ὁλοκλήρου τοῦ ἔτους.
 Ἔτσι, τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο συμπλέχθηκε μὲ τὴν ζωὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, «συνυφάνθη καὶ ἡγιάσθη»^1· ἕνεκα τούτου, σήμερα δὲν τὸ ἀποκαλοῦμε Ἰουλιανὸ ἢ Παλαιό, ἀλλὰ ᾿Εκκλησιαστικὸ Ἡμερολόγιο ἢ καὶ Πάτριο Ἡμερολόγιο, ἐπειδὴ εἶναι «Πατροπαράδοτον καὶ ἐκκλησιαστικῶς ἀνέκαθεν κεκυρωμένον».
 Κάθε ἀλλαγὴ στὴν ἀρχαιοπαράδοτη Ἡμερολογιακὴ Τάξι τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπιφέρει ἀναποφεύκτως σύγχυσι, ταραχὴ καὶ ἀνατροπὴ ὅσων ἐθέσπισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας μὲ βάσι τὸ Ἐκκλησιαστικὸ Ἡμερολόγιο, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὅποτε στὸ παρελθὸν ἐπεχειρεῖτο νὰ γίνη κάποια σχετικὴ ἀλλαγή, ἀπερρίπτετο.
 Ὅταν μάλιστα κατὰ τὸν ΙϚʹ ( 16ον) αἰῶνα, οἱ αἱρετικοὶ Παπικοὶ προσεπάθησαν νὰ πείσουν τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ ἀποδεχθοῦν τὸ ἰδικό τους Νέο ἢ Γρηγοριανὸ ἢ Παπικὸ Ἡμερολόγιο, οἱ Ἁγιώτατοι Προκαθήμενοι τῶν Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων ἀπέκρουσαν καὶ κατεδίκασαν συνο- δικῶς τὸ Δυτικὸ Ἡμερολόγιο τρεῖς φορές: 1583, 1587 καὶ 1593^2·.
 Δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονῆται, ὅτι ὁ Κύριός μας ἔδειξε καὶ θαύματα, τὰ ὁποῖα ἐπιβεβαίωσαν τὸ δίκαιο καὶ θεάρεστο τῆς ἐμμονῆς τῶν Ὀρθοδόξων στὸ Πάτριο Ἐκκλησιαστικὸ Ἡμερολόγιο. Λέγει σχετικὰ ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης:

«Ὅτι περισσότερον εὐαρεστεῖται
ὁ Θεὸς εἰς τὴν τάξιν τοῦ Πασχαλίου
καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν τοῦ Καλανταρίου
(Ἡμερολογίου)
τοῦ ἐδικοῦ μας, παρὰ
εἰς τὴν ἀκρίβειαν τοῦ Πασχαλίου καὶ
Καλανταρίου τῶν Λατίνων, φανερὸν
εἶναι ἀπὸ τὰ θαύματα ὁποῦ ἔδειξε,
καὶ δεικνύει ἕως τώρα δι᾿ αὐτό»^3·.

* * *

 Στους ἀνωτέρω σοβαροὺς λόγους, οἱ ὁποῖοι ἐπιβάλλουν τὴν ἐμμονή μας στὸ Πάτριο Ἐκκλησιαστικὸ Ἡμερολόγιο ἔχει προστεθῆ ἕνας ἀκόμη σοβαρώτερος.
 Στὶς ἀρχὲς τοῦ Κʹ ( 20οῦ) αἰῶνος, ἐμφανίσθηκε ἡ λεγομένη Οἰκουμενικὴ Κίνησις, ἡ ὁποία ἀπέβλεπε στὴν προσέγγισι καὶ προσεχῆ ἕνωσι ὅλων τῶν Χριστιανῶν τῆς Οἰκουμένης, χωρὶς ὅμως ὀρθόδοξες βάσεις, ἐφ᾿ ὅσον θεωροῦσε ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς ὡς δῆθεν μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὶς ἑτερόδοξες Κοινότητες ὡς δῆθεν Ἐκκλησίες Χριστοῦ.
 Ἔτσι, μία νέα κακοδοξία, ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἄρχισε νὰ διαδίδεται καὶ τὸ μεγάλο δυστύχημα εἶναι, ὅτι αὐτὴ ἡ αἵρεσις διεκηρύχθη γιὰ πρώτη φορὰ ἐπισήμως στὰ ὅρια τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1920^4·.
 Ὡς πρῶτο πρακτικὸ βῆμα γιὰ τὴν ἐπίτευξι τῶν σκοπῶν τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως ἦταν ἡ ἀποδοχὴ ἑνὸς «ἑνιαίου ἡμερολογίου», ὥστε νὰ ἑορτάζουν ὅλοι μαζί, Ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοί, τὶς μεγάλες Ἑορτὲς καὶ ἔτσι νὰ μειώνεται τὸ αἴσθημα τῆς διαιρέσεως^4·.
 Κατὰ τὸ ἔτος 1924 πραγματοποιήθηκε τὸ πρῶτο σχέδιο τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἐπεβλήθη βιαίως ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Πατρίου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου, ἡ ὁποία διέσπασε τὴν ἑορτολογικὴ ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τραγικὲς ὄντως συνέπειες.
 Ἐν συνεχείᾳ, οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ πρωτοπόρους δυστυχῶς τοὺς πατριάρχας Κωνσταντινουπόλεως, διὰ μέσου τῶν διαφόρων Οἰκουμενιστικῶν Συνεδρίων καὶ κατόπιν μὲ τὴν συμμετοχή τους ἰδίως στὸ λεγόμενο Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν ( 1948 καὶ ἑξῆς), προχώρησαν σὲ στενώτερη σχέσι καὶ κοινωνία μὲ τοὺς ποικιλωνύμους αἱρετικούς, μέχρι τοῦ σημείου νὰ συνεργάζωνται σήμερα σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, νὰ συμπροσεύχωνται, συλλειτουργοῦνται, συνυπογράφουν αἱρετικὰ κείμενα καὶ νὰ διακηρύσσουν ἀπόψεις κακόδοξες^5·.
 Μάλιστα, οἱ Οἰκουμενισταὶ προχώρησαν τόσο πολὺ στὸ τολμηρὸ ἄνοιγμά τους αὐτό, ὥστε ἦλθαν ἐπίσης σὲ σχέσεις συνεργασίας καὶ συμπροσευχῆς ἀκόμη καὶ μὲ ἀλλοθρήσκους, μὲ ἀποτέλεσμα, ἀφοῦ σὲ πρῶτο στάδιο χάθηκε ἡ διαχωριστικὴ γραμμὴ Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως (Διαχριστιανικὸς Οἰκουμενισμός ), τώρα νὰ κινδυνεύη σὲ δεύτερο στάδιο νὰ χαθῆ καὶ ἡ διαχωριστικὴ γραμμὴ Χριστιανῶν καὶ ἀλλοθρήσκων (Διαθρησκειακὸς Οἰκουμενισμός )^6·.
 Μία δήλωσις τοῦ πατριάρχου τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀθηναγόρου († 1972) εἶναι ἐνδεικτικὴ τῆς φοβερᾶς καταπτώσεως:

«Ἀπατώμεθα καὶ ἁμαρτάνομεν,
ἐὰν νομίζωμεν, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος
πίστις κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ καὶ ὅτι
ὅλα τὰ [ἄλλα] δόγματα εἶναι ἀνάξια.
Τριακόσια ἑκατομμύρια ἀνθρώπων
ἐξέλεξαν τὸν μουσουλμανισμὸν διὰ
νὰ φθάσουν εἰς τὸν θεόν των καὶ ἄλλαι
ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια εἶναι
Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί.
Σκοπὸς κάθε θρησκείας εἶναι
νὰ βελτιώσῃ τὸν ἄνθρωπον»^7·!

* * *

 Ορθως λοιπὸν καὶ δικαίως οἱ εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι ἐμμένουν ἀπὸ τοῦ 1924 στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Παράδοσι τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου, ἐφ᾿ ὅσον ὁ μὲν Οἰκουμενισμὸς εἶναι μία ἐκκλησιολογικὴ αἵρεσις, τὸ δὲ Νέο Ἡμερολόγιο εἶναι μία κατάκριτος καινοτομία.
 Οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου καλοῦνται καὶ Ἐνιστάμενοι, διότι μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ ἐνίστανται θεαρέστως, δηλαδὴ ἀγωνίζονται κατὰ τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς καινοτομίας, στὴν προοπτικὴ τῆς εἰρηνεύσεως καὶ τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, «πρὸς ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁμόνοιαν », ὅπως ἔλεγε ἡ Ζʹ Ἁγία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος^8·.

Ἱεραποστολὴ στὴν Ἔτνα Καλιφορνίας τῶν Η.Π.Α.

---

1. Μητροπολίτου Λεοντοπόλεως Χριστοφόρου, Ἡμερολογιακά, σελ. 19-20, Ἀθῆναι 1925.

2. Βλ. Ἀθανασίου Κομνηνοῦ Ὑψηλάντου, Τὰ μετὰ τῶν Ἅλωσιν, σελ. 111, 113 καὶ 114, ἐν Κωνσταντινουπόλει 1870· Ἱεροῦ Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, Δωδεκάβιβλος, Βι- βλίον ΙΑ΄, Κεφάλαιον Η΄, τ. Ϛ΄, σελ. 57, ἔκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1983· Μελετίου Ἀθηνῶν, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, τ. Γ΄, σελ. 402 καὶ 408, ἐν Βιέννῃ 1784· Κ.Ν. Σάθα, Βιογραφικὸν Σχεδιάσμα περὶ τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β΄, σελ. 91-92, Ἀθήνησι 1872.

3. Ὁσίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἱερὸν Πηδάλιον, σελ. 9, ὑποσημ., ὅπου παρατίθενται τρία σχετικὰ θαύματα.

4. Βλ. Μ.Π. Γεωργίου Τσέτση, Οἰκουμενικὸς Θρόνος καὶ Οἰκουμένη – Ἐπίσημα Πατριαρχικὰ Κείμενα, σελ. 59-63, «Ἡ Συνοδικὴ Ἐγκύκλιος 1920», ἔκδ. «Τέρτιος», Κατερίνη 1989.
 • Μὲ τὴν ἀντορθόδοξη αὐτὴ «Ἐγκύκλιο» προετείνοντο συνολικῶς ἕνδεκα τρόποι προσεγγίσεως.

5. Βλ. Ἀρχιμ. Κυπριανοῦ Ἁγιοκυπριανίτου, Ὀρθοδοξία καὶ Οἰκουμενικὴ Κίνησις, Ἀθήνα 1997.

6. Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανοῦ, «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιών» καὶ Διαθρησκειακὴ Κίνησις, Ἀθήνα 1997· Ἱερομον. Κλήμεντος Ἁγιοκυπριανί- του, Ἡ Συμβολὴ καὶ ἡ εὐθύνη τῶν ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν στὸ διαθρησκειακὸ ἄνοιγμα, Ἀθήνα 1999.

7. Ἐφημερ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀριθ. 24/Δεκέμβριος 1968.

8. Mansi τ. 12, στλ. 1118E.