ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ γιὰ τὴν περιγραφὴ μιᾶς μεθόδου Ἁγιογραφήσεως Εἰκόνων.
 Εἶχε ἐκπονηθῆ ἀρχικῶς σὲ τέσσερα τεύχη, ἀπὸ τὸ Ἁγιογραφεῖο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας, τῶν
Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης Φυλῆς Ἀττικῆς, μὲ τὴν Εὐχὴ καὶ Εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ μας
Πατρός, Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανοῦ καὶ τὴν ἐντολὴ τοῦ Πνευματικοῦ μας
ὁδηγοῦ καὶ Ἀναπληρωτοῦ Μητροπολίτου, Ἐπισκόπου Ὠρεῶν κ. Κυπριανοῦ, κατὰ τὰ εὐλογημένα ἔτη 2004 - 2010.
 Ἀρχικός σκοπὸς ἦταν ἡ κάλυψη τῆς ἀνάγκης ἑνὸς βοηθήματος, τὸ ὁποῖο θὰ λειτουργοῦσε ὡς ἐγχειρίδιο, κυρίως Εἰκονογραφικῶν ἀρχῶν, γιὰ τοὺς νέους Ἁγιογράφους Μοναχούς, οἱ ὁποῖοι θὰ προσήρχοντο, γιὰ νὰ μαθητεύσουν στὸ Ἁγιογραφεῖο τῆς Μονῆς. Ἡ ἀνάγκη ἔγκειται ὄχι τόσο στὴν ἐκμάθηση τῆς τεχνικῆς τῆς Ἁγιογραφίας, ὅσο στὴν σύνδεσή της μὲ τὴν Πνευματικὴ ζωή, θεωρητικὴ καὶ πρακτική, σύμφωνα μὲ τὴν ἁπλή στὴν διατύπωσή της, ἀλλὰ σοφὴ διδασκαλία τοῦ Πνευματικοῦ μας Πατρός καὶ Διδασκάλου:

 • Ἡ Ἁγιογραφία ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ζωή.
 • Πηγαίνει καλὰ ἡ πνευματικὴ ζωή; Τότε θὰ πηγαίνη καλὰ καὶ ἡ Ἁγιογραφία.
 • Δὲν πηγαίνει καλὰ ἡ πνευματικὴ ζωή; Τότε οὔτε καὶ ἡ Ἁγιογραφία θὰ πηγαίνη καλά.


 ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ καὶ διδασκαλίες τοῦ Θεοφωτίστου Γέροντός μας, μαζὶ μὲ αὐτὲς τοῦ λίαν
ἀγαπητοῦ καὶ σεβαστοῦ Διδασκάλου μας κ. Φιλίππου Μαρκοπούλου, οἱ ὁποῖες κατακοσμοῦν καὶ
ὀμορφαίνουν τὰ περιεχόμενα, κατέστησαν τελικῶς τὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι ἀπαραίτητο
καὶ θεμελιῶδες βοήθημα, ὄχι μόνο γιὰ τοὺς Ἀδελφοὺς Ἁγιογράφους, ἀλλὰ γενικότερα γιὰ ὅλους
ὅσοι ἐπιθυμοῦν νὰ ἀσχοληθοῦν σοβαρά, ὑπεύθυνα καὶ ἐπιστημονικά, μὲ τὸ «εὐσεβὲς ἄθλημα»
τῆς Ἱερᾶς Λειτουργικῆς Τέχνης καὶ Ἐπιστήμης τῆς Ἁγιογραφίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.


 ΟΙ ΑΝΑΦΟΡΕΣ στὴν ζωὴ τῆς Μονῆς καὶ ἡ σύνδεση τῆς Ἁγιογραφίας μὲ αὐτήν, ὅπου
ὑπάρχουν, θεωρήθηκαν ἀπαραίτητες γιὰ δύο λόγους:
 α. Διότι τὸ ἐγχειρίδιο ἀπευθύνεται καὶ σὲ λαϊκοὺς Ἀδελφούς μας, οἱ ὁποῖοι στὴν ἐποχή μας τὸ
μόνο ποὺ δὲν μαθαίνουν καὶ φυσικὰ δὲν γνωρίζουν εἶναι ἡ πνευματικὴ ζωὴ καὶ ἡ κατ’ ἐξοχὴν
ἔκφρασή της, δηλαδὴ ἡ Μοναχικὴ ζωή. Ἑπομένως δὲν γνωρίζουν καὶ ποιὰ εἶναι ἡ σύνδεση, τὴν
ὁποία ἔχουν αὐτὲς οἱ δύο ζωὲς μὲ τὴν Ἁγιογραφία, ἡ ὁποία παραδόξως ἔχει ὡς στόχο νὰ «γράφη»
αὐτὸ ἀκριβῶς! (Ζω-γραφίζω = γράφω τὴν ζωή), καὶ
 β. Ἐπειδὴ ὡς Μοναχοὶ καὶ Ἁγιογράφοι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποσυνδέσουμε τὶς δύο αὐτὲς
μεγάλες δωρεὲς τοῦ Παναγάθου Θεοῦ στὸ ἀνάξιο πρόσωπό μας, ἀλλὰ ὀφείλουμε φιλαλήθως καὶ
φιλαδέλφως νὰ μεταφέρουμε στοὺς ἀγαπητοὺς ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὺς καὶ Ἀδελφές μας, αὐτὸ
ἀκριβῶς τὸ ὁποῖο βιώνουμε καὶ γνωρίζουμε:
 Πῶς ἁγιογραφεῖται μία Ἱερὴ Εἰκόνα, σὲ ἕνα μικρὸ Ἁγιογραφεῖο ἑνὸς Ὀρθοδόξου Μοναστηριοῦ, ἐκφράζοντας τὴν ζωή του.


 ΕΥΧΟΜΕΘΑ ἡ ἐνασχόληση μὲ τὴν εὐλογημένη μεγάλη Τέχνη καὶ Ἐπιστήμη τῆς Ἁγιογραφίας
καὶ ἡ μαθητεία στὸ Παραδεισένιο Περιστεράκι, νὰ ἐνισχύη πρωτίστως τὶς πνευματικές μας
φτεροῦγες καὶ κατόπιν καὶ δι’ αὐτῶν τὶς ἁγιογραφικές, ὥστε παράλληλα μὲ τὴν πνευματικὴ ζωὴ
νὰ «πηγαίνη καλὰ καὶ ἡ Ἁγιογραφία»…